2014 yılında Cannes’da Belirli Bir Bakış bölümünde En İyi Film seçilen ve ülkemizde ilk kez Filmekimi’nde gösterilen Beyaz Tanrı, insan-hayvan ilişkisi üzerine temellenen klasik filmlerden oldukça farklı bir yerde duruyor. Bunu sağlayansa filmin gerçekçi anlatımı ve su gibi akıp giden oyunculuklar.
Filmin konusuna gelince: 13 yaşındaki Lili, annesi ve üvey babası üç aylık bir akademik eğitim programı için yurtdışına çıkınca bu süreyi babasının yanında geçirmek durumunda kalır. Yanına ayrılmayı düşünemediği köpeği Hagen’i de alır. Ancak babası ve komşuları Hagen’in varlığından epey rahatsız olurlar. Hatta komşularından biri, Lili’nin babasında kaldığı daha ilk sabah evde kırma bir köpek olduğu ihbarıyla polisi haberdar eder. Bu ilk darbe atlatılsa da Lili için asıl tehlike evin içindedir. Çünkü babası Hagen’in evde kalmasını asla istemez ancak Lili, Hagen’i beraber çaldığı orkestranın prova salonuna götürerek onu babasından koruyacağını düşünür. İşler maalesef umduğu gibi gitmez, Hagen’i fark eden orkestra şefi onu kovunca Lili de onunla beraber şefi karşısına almak pahasına provayı terk eder. Tüm bunların ardından babası Lili’yi cezalandırmak için Hagen’i otoyolun kenarında bir yerde indirir ve asıl olaylar bundan sonra gelişir.
Hagen evcil bir ha yvan olarak sokağın acımasızlığı içinde epey bocalar. Sokak kavgalarıyla, açlıkla ve öldürülme tehdidiyle başa çıkmaya çalışır. Bu esnada karşılaştığı kötü niyetli insanlar tarafından önce hayvan ticareti yapan bir kasaba, ardından onun aracılığıyla dövüş köpeği yetiştiren birine satılır ve Hagen’in asıl dönüşümü bu noktada başlar. Son sahibinin Hagen’i dövüşçü özelliklerle donatmaya çalışırken kullandığı insanlık dışı, acımasız metotların izleyiciyi oldukça zorladığını belirtmem gerek. Ortalama bir hayvan sevgisine sahip olan beni bile kaç kere irkilten sahneler, bu konuda belli ki çok daha fazla hassasiyete sahip yan koltuğumdaki izleyicinin film boyunca elinden mendilini düşürememesine sebep oldu. Hagen üzerinden herhangi bir canlının göz göre göre canavarlaşmasını daha doğrusu canavarlaştırılmasını gösteren bu sahnelerde aklıma bir Kızılderili atasözü geldi: “İnsan iki ruhludur; içinde bir iyi köpek, bir de kötü köpek kavga eder. Hangisini daha çok beslersen o kazanır.” Dolayısıyla Hagen’in maruz kaldığı muamele sonucunda gittikçe vahşileşmesi, onun kötülük hanesine değil; her zamanki gibi en kötü canlı olan insanoğlunun hanesine eksi puan olarak yazılıyor. Sonuçta Hagen’in kötü tarafını ortaya çıkaran sahibi, onu bir dövüş köpeği haline getirip üzerinden para kazanmaya başlıyor.
Hikâyenin öte tarafında ise Lili orkestra provalarında çalmaya devam ederken bir yandan Hagen’i bulmak için şehri sokak sokak gezip her yere ilanlar yapıştırıyor, babasıyla daha orta yollu bir iletişim kurmaya başlıyor ve ergenlik çağının ilk heyecanlarını da kalbinde hissediyor. Yönetmenin başarılı gözlem yeteneği sayesinde kısacık sahnelerde dahi Lili’nin dünyasına ve hatta ruhuna tanıklık etmek mümkün hale geliyor. Burada zaten tüm film boyunca mükemmel bir iş ortaya çıkaran görüntü yönetmenini de anmak, akılda kalan pek çok sahnedeki fotografik karenin sinemasal başarısından da söz etmek yerinde olacaktır.
Yeniden konuya dönecek olursak filmin sonunda Hagen ve Lili’nin buluştuğunu söylemekte bir mahzur görmüyorum çünkü Beyaz Tanrı sonuç için değil süreç için izlenecek nitelikte bir film. Bu sebeple kavuşmaya giden yolda yaşananları, köpeklerin insanlardan intikam alma anlarının izleyicide yarattığı rahatlama hissini ve müziğin hem insanların hem de hayvanların üzerindeki sağaltıcı hatta birleştirici etkisini görmek filmin sonunda salonu içinize su serpilerek terk etmenize neden oluyor. Bir flash forward sahnesiyle başlayan film, yine aynı sahneyle biterken Beyaz Tanrı’nın yalnızca insan ve hayvan ilişkisini değil; aslında bütün olarak canlıların tabiatını anlattığını anlıyor insan.
